2e maand
Door: Rick
Blijf op de hoogte en volg Rick
04 Februari 2015 | Thailand, Singburi
Hanoi - Dit is een van de tofste, zo niet de tofste hostel-entree tot nu toe. Maar first things first. Aangekomen met de nachtbus uit Luang Prabang (ongeveer 28 uur incl grensovergang) komen we aan op het koude, natte busstation in een buitenwijk van Hanoi. We stappen krampachtig uit de bus en komen gelijk in een welbekende “taxi-show”. We worden aangeschoten door enkele, laten we zeggen actieve en bijzonder sociale taxichauffeurs. De chauffeurs hebben gelukkig geen alcohol op, maar de vaste prijs naar het centrum is met 500.000 Viet Dong flink bezopen (omgerekend ongeveer 25 euro). We vinden een chauffeur die ons op de meter (de kilometerteller) naar het centrum brengt, 6 kilometer verderop. Ik deel de taxi met 3 Duitsers en halverwege het centrum zien we een kilometerstand van 11,2 op de meter. Terwijl we dit in goed Engels overleggen is de taxichauffeur op eens zijn Engels vocabulair kwijt. Die zal die wel ergens verloren zijn in die 6,2 kilometer, denken we. Nou, gelijk maar aan de kant. Een van de Duitsers en ik openen de her-onderhandelingen, en tegelijkertijd pakken de andere jongens alvast onze backpacks uit. Al met al hebben we een goede onderhandelingspositie en komen we uit op een totaalprijs van 150.000 Dong. We komen aan bij het oude centrum in Hanoi en zwaaien de beetje sippe taxichauffer uit. Dat was misschien een tikkeltje show; Egberts vriendin Hanh zei later (zij is een Vietnamese) dat 100.000 Dong voor locals een schappelijke prijs is.
Na een belletje met Ekbert (zoals de Vietnemezen hem noemen) verwijst hij me door naar hostel Down Town, waar Hanh nog aan het werk is. Goed… weer een hostel en weer wachten, van reizen word je geduldig. Het was makkelijk te vinden, en toch bijna liep ik er bijna voorbij. Want hoe vaak kom je een hostel tegen waar de ontbijtruimte ‘s avonds wordt omgetoverd tot discotheek! Ongebruikelijk en bijzonder tof. Terwijl er heerlijke muziek uit de speakers pompt (Tupac met iets van Thug in de titel) bestel ik een biertje en schrijf een stukje blog. Nog geen twee minuten later schuift een Vietnamese meid er een tweede biertje tegenaan als welkomstdrankje. “Nice to meet you, my name is Hanh, you are Ekberts friend?” Door de luide muziek heen praten we een poosje over koetjes en kalfjes en ze merkt op dat ik nogal brak ben van de busreis. “Let’s go to the 5h floor, there it’s quiet and we have chillounge, computers, internet, pooltable, very nice!” Het grote dakterras is helaas niet open. We praten nog even waarop Hanh weer aan het werk gaat en ik door met m’n blog. Nogmaals, wat een topentree. Disco, Tupac, een persoonlijk en hartelijk welkomst en een pooltafel in een chillounge. Dat zouden meer hostels mogen doen!
De dag daarop doen we een bierestafette met vrienden van Egbert in kroegen verspreid over het centrum van Hanoi, op plekken waar ze hun eigen bier brouwen. De smaak vond ik niet bijzonder lekker (ook zeker niet verkeerd) maar het was bijzonder tof om te doen. De volgende middag geeft Eg me een rondleiding op de scooter langs een stel leuke plekken in Hanoi centrum. Al toeterend rijden we door de kleine steegjes van het oude centrum en Eggie legt uit dat het toeteren een manier is om te laten merken dat je eraan komt. Niks asociaals, gewoon heel praktisch! Rechts heeft voorrang lijkt niet te bestaan, mocht er twijfel zijn krijgt degene die het eerst toetert de voorrang. Het is veel geven en veel nemen hier in het verkeer en dat lijkt uitstekend te werken. Gelukkig wordt er in het centrum niet hard gereden en lijkt een botsing geen halszaak.
Tussen vandaag en het vorige reisverslag zit inmiddels een maand. Na de dagen vrijwilligerswerk in het weeshuis besluit ik om er nog een weekje aan vast te plakken. Je kon gelijk zien dat wat je maakte ook gebruikt werd, waardoor het werk merkbaar dankbaar was. Het werk bestond uit klein constructiewerk zoals tegelen en cementen watergootjes aanleggen, maar ook het haar van de kinderen ontluizen, met hen spelen en hen soms een klein beetje opvoeden (lees: kalmeren). Het is wat naief om te denken dat het opvoeden enige zin heeft, maar met een paar docenten op 270 weeskinderen werkt wat extra, oudere energie vast positief.
Na deze fantastische week nodigt weeshuiscoordinator Piwan een stel vrijwilligers uit voor een etentje en een avondje bij zijn barretje. Deze hyperactieve man heeft een bijzonder warme persoonlijkheid en heeft een hart van goud. De kinderen van het weeshuis vertrouwen hem volledig en zijn dol op hem. Overdag werkt hij bij het weeshuis en is ‘s avonds onder meer bezig met zijn eettentje aan de rand van een groene weg. Achter de tent en de schuine grond langs de zijkant van de weg ligt een levendig bos. Hij is het begonnen met zijn vrouw om voor lage prijzen eten te verschaffen aan de (veelal arme) arbeiders in de buurt. Blijkbaar is er veel behoefte aan en werkt hij door aan bamboe banken en rieten daken.
Tijdens het heerlijke eten, gekookt door Piwans vrouw, rollen de druppels van mn gezicht. De van zichzelf al pittige papaya-salade is de pittigste die ik sinds mijn Aziatische aankomst heb gegeten. Piwan, zijn vrouw en inmiddels aangeschoven kinderen grijzen van oor tot oor en bieden mij en de andere vrijwilligers nog een Chang aan. Na het eten draaien we wat muziek (dit maal zonder karaoke bij afwezigheid van een microfoon) en maken we een vuurtje langs de weg een eindje verderop. Zijn kinderen lijken me te vertrouwen en zitten bij het vuur op mn schoot een telefoongolfspelletje te doen. Dit was een geweldige avond, om uitgenodigd te worden door een Thai, zijn familie te ontmoeten, om eventjes opgenomen te worden in de lokale gemeenschap.
Na deze prachtige afsluiter van de weken bij Greenway moet ik kiezen tussen zuid of noord Thailand, ik heb te weinig tijd en geld voor beide. De keus is vrij snel gemaakt (in het zuiden zitten teveel partypeople) en ik neem de bus naar het dorpje Soppong, vlakbij de grens met Birma. Een klein stukje voorwerk in de Lonely Planet opent een net-check uitstekende verhalen, over de prachtige natuur en grotten. Na een dag lekker niks doen neem ik en 6 anderen deel aan een trektocht langs 3 grotten; de coffin cave met enkele doodskisten, de waterfall-cave met waterval en de X-mass cave (ontdekt op kerstmis). Vooral de tweede is supergaaf. Veel tijgeren door het stroompje onder stukken door met nog geen 40 centimeter ruimte (!) en soms moet je je hoofd draaien om er door heen te kunnen. Superr krap en ongeschikt [ X ] voor claustrofobie of grote bilomvang. De Amerikaanse in het steegje van de Bangkok Cha Cu Chak market zou zijn afgevallen! Op de gids na komen we er allemaal uit met krassen, schrammen en een stel blauwe plekken. En daar hoop je dan toch wel een beetje op.
Terug in de Cave Lodge komen ik en Erik, een andere Nederlander, aan de praat. Hij verteld al 4 maanden op reis te zijn met zijn vrouw Eva en hun drie kinderen van 11,9 en 6 jaar. Vietnam, Laos, Cambodia, Thailand, Maleisie, Indonesie… wat een onderneming! Buiten de gebruikelijke grappen en grollen hebben we goede gesprekken over onderwerpen met stuk voor stuk een flinke impact op de maatschappij. Erik en Eva hebben namelijk ruime ervaring als basisschooldocent en hen valt een aantal boeiende zaken op. (Zo lijken kinderen steeds vroeger steeds slimmer te worden; onderpresterende kinderen die vanaf groep 7-8 niet meer te motiveren zijn vanwege het niet doortoetsen; het zwaar administratieve onderwijssysteem en docenten die zich niet in kinderen weten te verplaatsen.) Heel boeiend om te horen van zulke ervaringsdeskundigen. Erik heeft duidelijk zijn eigen kijk erop. Dat zorgt indirect ook bij anderen, in dit geval bij mij, voor een motivatie om hier misschien in de toekomst iets mee te doen. Dat wil zeggen niet doorgaan in de techniek maar een andere richting op te slaan.
Natuurlijk wordt er niet alleen gepraat daar in de Cave Lodge, we gaan er ook op uit. Met z’n zessen gaan we naar the Big Knob, een klein bergje en een groot uitzicht. Het eerste stuk is vrij plat (30%) maar later is het met 60-70% flink klimmen geblazen. Tof ook van die kids om hier zo aan mee te doen en dan als aapjes nog kwieker dan de volwassenen! Enkele dagen later vertrek ik naar Hanoi met een tip van Erik: steek de straat over zonder te kijken, dat is veiliger. Het blijkt een gouden tip.
Na een belletje met Ekbert (zoals de Vietnemezen hem noemen) verwijst hij me door naar hostel Down Town, waar Hanh nog aan het werk is. Goed… weer een hostel en weer wachten, van reizen word je geduldig. Het was makkelijk te vinden, en toch bijna liep ik er bijna voorbij. Want hoe vaak kom je een hostel tegen waar de ontbijtruimte ‘s avonds wordt omgetoverd tot discotheek! Ongebruikelijk en bijzonder tof. Terwijl er heerlijke muziek uit de speakers pompt (Tupac met iets van Thug in de titel) bestel ik een biertje en schrijf een stukje blog. Nog geen twee minuten later schuift een Vietnamese meid er een tweede biertje tegenaan als welkomstdrankje. “Nice to meet you, my name is Hanh, you are Ekberts friend?” Door de luide muziek heen praten we een poosje over koetjes en kalfjes en ze merkt op dat ik nogal brak ben van de busreis. “Let’s go to the 5h floor, there it’s quiet and we have chillounge, computers, internet, pooltable, very nice!” Het grote dakterras is helaas niet open. We praten nog even waarop Hanh weer aan het werk gaat en ik door met m’n blog. Nogmaals, wat een topentree. Disco, Tupac, een persoonlijk en hartelijk welkomst en een pooltafel in een chillounge. Dat zouden meer hostels mogen doen!
De dag daarop doen we een bierestafette met vrienden van Egbert in kroegen verspreid over het centrum van Hanoi, op plekken waar ze hun eigen bier brouwen. De smaak vond ik niet bijzonder lekker (ook zeker niet verkeerd) maar het was bijzonder tof om te doen. De volgende middag geeft Eg me een rondleiding op de scooter langs een stel leuke plekken in Hanoi centrum. Al toeterend rijden we door de kleine steegjes van het oude centrum en Eggie legt uit dat het toeteren een manier is om te laten merken dat je eraan komt. Niks asociaals, gewoon heel praktisch! Rechts heeft voorrang lijkt niet te bestaan, mocht er twijfel zijn krijgt degene die het eerst toetert de voorrang. Het is veel geven en veel nemen hier in het verkeer en dat lijkt uitstekend te werken. Gelukkig wordt er in het centrum niet hard gereden en lijkt een botsing geen halszaak.
Tussen vandaag en het vorige reisverslag zit inmiddels een maand. Na de dagen vrijwilligerswerk in het weeshuis besluit ik om er nog een weekje aan vast te plakken. Je kon gelijk zien dat wat je maakte ook gebruikt werd, waardoor het werk merkbaar dankbaar was. Het werk bestond uit klein constructiewerk zoals tegelen en cementen watergootjes aanleggen, maar ook het haar van de kinderen ontluizen, met hen spelen en hen soms een klein beetje opvoeden (lees: kalmeren). Het is wat naief om te denken dat het opvoeden enige zin heeft, maar met een paar docenten op 270 weeskinderen werkt wat extra, oudere energie vast positief.
Na deze fantastische week nodigt weeshuiscoordinator Piwan een stel vrijwilligers uit voor een etentje en een avondje bij zijn barretje. Deze hyperactieve man heeft een bijzonder warme persoonlijkheid en heeft een hart van goud. De kinderen van het weeshuis vertrouwen hem volledig en zijn dol op hem. Overdag werkt hij bij het weeshuis en is ‘s avonds onder meer bezig met zijn eettentje aan de rand van een groene weg. Achter de tent en de schuine grond langs de zijkant van de weg ligt een levendig bos. Hij is het begonnen met zijn vrouw om voor lage prijzen eten te verschaffen aan de (veelal arme) arbeiders in de buurt. Blijkbaar is er veel behoefte aan en werkt hij door aan bamboe banken en rieten daken.
Tijdens het heerlijke eten, gekookt door Piwans vrouw, rollen de druppels van mn gezicht. De van zichzelf al pittige papaya-salade is de pittigste die ik sinds mijn Aziatische aankomst heb gegeten. Piwan, zijn vrouw en inmiddels aangeschoven kinderen grijzen van oor tot oor en bieden mij en de andere vrijwilligers nog een Chang aan. Na het eten draaien we wat muziek (dit maal zonder karaoke bij afwezigheid van een microfoon) en maken we een vuurtje langs de weg een eindje verderop. Zijn kinderen lijken me te vertrouwen en zitten bij het vuur op mn schoot een telefoongolfspelletje te doen. Dit was een geweldige avond, om uitgenodigd te worden door een Thai, zijn familie te ontmoeten, om eventjes opgenomen te worden in de lokale gemeenschap.
Na deze prachtige afsluiter van de weken bij Greenway moet ik kiezen tussen zuid of noord Thailand, ik heb te weinig tijd en geld voor beide. De keus is vrij snel gemaakt (in het zuiden zitten teveel partypeople) en ik neem de bus naar het dorpje Soppong, vlakbij de grens met Birma. Een klein stukje voorwerk in de Lonely Planet opent een net-check uitstekende verhalen, over de prachtige natuur en grotten. Na een dag lekker niks doen neem ik en 6 anderen deel aan een trektocht langs 3 grotten; de coffin cave met enkele doodskisten, de waterfall-cave met waterval en de X-mass cave (ontdekt op kerstmis). Vooral de tweede is supergaaf. Veel tijgeren door het stroompje onder stukken door met nog geen 40 centimeter ruimte (!) en soms moet je je hoofd draaien om er door heen te kunnen. Superr krap en ongeschikt [ X ] voor claustrofobie of grote bilomvang. De Amerikaanse in het steegje van de Bangkok Cha Cu Chak market zou zijn afgevallen! Op de gids na komen we er allemaal uit met krassen, schrammen en een stel blauwe plekken. En daar hoop je dan toch wel een beetje op.
Terug in de Cave Lodge komen ik en Erik, een andere Nederlander, aan de praat. Hij verteld al 4 maanden op reis te zijn met zijn vrouw Eva en hun drie kinderen van 11,9 en 6 jaar. Vietnam, Laos, Cambodia, Thailand, Maleisie, Indonesie… wat een onderneming! Buiten de gebruikelijke grappen en grollen hebben we goede gesprekken over onderwerpen met stuk voor stuk een flinke impact op de maatschappij. Erik en Eva hebben namelijk ruime ervaring als basisschooldocent en hen valt een aantal boeiende zaken op. (Zo lijken kinderen steeds vroeger steeds slimmer te worden; onderpresterende kinderen die vanaf groep 7-8 niet meer te motiveren zijn vanwege het niet doortoetsen; het zwaar administratieve onderwijssysteem en docenten die zich niet in kinderen weten te verplaatsen.) Heel boeiend om te horen van zulke ervaringsdeskundigen. Erik heeft duidelijk zijn eigen kijk erop. Dat zorgt indirect ook bij anderen, in dit geval bij mij, voor een motivatie om hier misschien in de toekomst iets mee te doen. Dat wil zeggen niet doorgaan in de techniek maar een andere richting op te slaan.
Natuurlijk wordt er niet alleen gepraat daar in de Cave Lodge, we gaan er ook op uit. Met z’n zessen gaan we naar the Big Knob, een klein bergje en een groot uitzicht. Het eerste stuk is vrij plat (30%) maar later is het met 60-70% flink klimmen geblazen. Tof ook van die kids om hier zo aan mee te doen en dan als aapjes nog kwieker dan de volwassenen! Enkele dagen later vertrek ik naar Hanoi met een tip van Erik: steek de straat over zonder te kijken, dat is veiliger. Het blijkt een gouden tip.
-
04 Februari 2015 - 07:33
Arend:
Rick, weer mooi geschreven. Klinkt wederom als mooie ervaringen. Leuk ook met de foto's erbij. Veel plezier nog. Tot in Nederland en groeten aan Egbert.
-
04 Februari 2015 - 08:34
Rick:
Hey Bor, dank je! Hoe was Amerika, en zijn jullie goed weer terug. Trouwens die foto's bij het 3e reisverslag zitten ze nu ook. Tot in NL! -
04 Februari 2015 - 15:47
Claas :
Hey Rick, mooi verhaal weer! Alleen een nachtbus van achttien uur Is niet echt meer een nachtbus :)! Veel plezier daar en succes!! -
05 Februari 2015 - 07:41
Arend:
Rick, Amerika was vet. Was een mooie ervaring om Washington en New York te zien. Mensen waren vriendelijk en eten was goed. Zeker een aanrader. Groet Arend
-
05 Februari 2015 - 10:51
Tante Sas:
Ha Rick,
Je schrijft zo dat ik me er een beeld bij kan vormen. Echt gaaf! Alhoewel ik het proeven, ruiken en er echt zijn natuurlijk mis. Maar toch....zo komen we een heel eind.
Het klinkt in ieder geval dat je het naar je zin hebt en heel veel verschillende dingen ervaart en leert. Zo'n weeshuis lijkt me ook best heavy om mee te maken. Mooie foto's. Is nummer p125717 en 1251721 een kunstwerk? Of onderdeel van een religieus gebouw?
Mijn verhaal hier is veeeeel minder spannend hoor. We hebben Ruimte geschilderd en het is nu kleiner maar ook wel helemaal oké. Anders en intiemer heeft ook echt wat!
In mijn werk ben ik begonnen met een nieuwe opdrachtgever erbij, gespecialiseerd is in het begeleiden van mensen met kanker in hun werk. Daar gaan 5 dagen training aan vooraf waar ik er nu 3 van heb gehad. Echt een mooie aanpak en ook weer nieuwe dingen die ik leer. Nooit te oud hè?! Nou dit was t voor nu.....heb het goed en tot dandan -)! dikke knuffel t sas
-
05 Februari 2015 - 17:31
Herms:
Hanoi Rick, mooi al die contrasten. Scooterbroezn ziet er ook goed uit.Succes met het laatste stuk trip! Groeten, Herms -
06 Februari 2015 - 21:49
Mama:
Ha Rick,
Nog even een reactie op je blog en m.n. over de foto's. Wat een heel andere natuur is daar toch. Het is jammer dat we het niet kunnen ruiken, horen en voelen, zoals tante Sas al schrijft Ik zou die temperatuur wel willen voelen. Hier zitten we in de vrieskou. In het noorden heeft het niet veel gesneeuwd. Nu is het heerlijk helder winterweer, vanavond bij het Hart van Haren gegeten met Claas Willem en Gül. Zij zijn naar de bios in de stad. Ik ben mijn mail aan het bijwerken. Doe het hènnig an, je weet wel waarom.
Liefs mama. -
07 Februari 2015 - 17:07
Rick:
Hey allen,
dank voor jullie reacties, erg leuk om te lezen.
Ja tante, die foto's zijn inderdaad v e religieus gebouw, de moderne tempel Wat Rong Khun. Aldus Wikipedia: "In front of the bridge are hundreds of outreaching hands that symbolize unrestrained desire. The bridge proclaims that the way to happiness by is by foregoing temptation, greed, and desire." Beetje zware kost dat, maarwat een indrukwekkend gezicht he?
Fijn om te horen van je nieuwe training, en iinderdaad nooit te oud! We hebben gelukkig een heel fijn iemand die daarin bekend staat als ervaringsdeskundige. Als er 1 ding is wat je jong houdt... ;)
En ironisch genoeg (lees de 3e alinea vh verslag) heb ik een scooter ongelukje gehad. Eg en ik werden geschept door een taxi (bleek achter af dat de chauffeur daar om bekend staat bij de politi ) en ik knalde daarbij met mn hoofd tegen de ruit aan. Een hersenschudding en nacht in het ziekenhuis later zit ik nu op de bank bij Egbert. Alles is stabiel en voel me naar omstandigheden goed. Een paar dagen rust houden en dan zou het weer helemaal in orde moeten zijn.
Nogmaals, fijn om van jullie te horen! Groet, Rick -
26 Februari 2015 - 19:10
Jord:
Hey Rick man,
Ik lees je nieuwste verslag op het moment dat je waarschijnlijk al bijna terug naar NL komt... maargoed, neemt niet weg dat het daar fantastisch moet zijn. Tof stuk weer om te lezen. Ik ben erg benieuwd naar alle verhalen. Balen trouwens van de scootercrash... weer helemaal din ouden?
Cheers, Jord
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
